De laatste wedstrijd van 2024 is gespeeld, de afsluitende training afgewerkt, het clubhuis is, prachtig verlicht, maar stil en onbewoond. Het Faas Wilkes Sportpark wacht op de Nieuwjaarsbijeenkomst.
Wanneer we de stoel bij de open haard een halve slag draaien en terugkijken naar het afgelopen jaar blijven er prachtige herinneringen op de zeef van het geheugen liggen. Prestatief met een kampioenschap van het vlaggenschip en (wederom) promotie van de vrouwen. Maar ook kampioenschappen bij de vriendenelftallen. Mooi geboekstaafd in onze presentatiegids, die meer een bewaarnummer is geworden van een prachtig jaar. Na de zomer heeft ons eerste elftal heel snel de succesdraad weer opgepakt door met aantrekkelijk voetbal de niet-bestaande, maar wel lekker klinkende titel “winterkampioen” binnen te halen.
Ook op het gebied van het verenigingsleven doemen mooie herinneringen op. De Familiedag in juni, de manier waarop we het kampioenschap als vereniging hebben gevierd (zie de prachtige bannerfoto van onze vrijwilligers), maar zeker ook het recente Kerstdiner en de heroprichting van de Kidsclub.
Een derde belangrijke lijn in het afgelopen jaar is de investering in het vrijwilligersbeleid en zoals boven al aangekondigd, daar ook zichtbaar de resultaten van. Deze lijn zullen we ook doortrekken naar het volgende kalenderjaar.
Op veel gebieden gaat het ons voor de wind, over een paar dagen is het 2025, een kwart eeuw na de geslaagde fusie tussen Xerxes en DZB Zevenkamp, na het 120-jarig bestaan weer een mijlpaal om te gedenken en te vieren. Dat de komende 25 jaar net zo succesvol moge zijn.
Vanzelf zal dat niet gaan, een terugtredende overheid die veel taken bij verenigingen en hun vrijwilligers belegt en zich tegelijkertijd financieel aan het terugtrekken is, helpt daarbij niet. Ondertussen roept dezelfde overheid dat preventie en bewegen speerpunten zijn voor zowel gemeentelijk als landelijk beleid. Maar de financiële middelen vanuit diezelfde overheid drogen de komende jaren op.
Maar geld is een middel, soms een belangrijk middel, maar nooit meer dan een middel. Een vereniging bestaat niet uit euro’s, maar uit mensen. Niet het kapitaal op de bank, maar het menselijk kapitaal is de drijvende kracht. In een steeds individualistischere wereld is de vereniging, onze vereniging, een van de weinige plekken waar het collectief en de ander minstens net zo belangrijk zijn als het “ik”. Hier is de vriendelijke en troostrijke gedachte van de Vlaamse psychiater en schrijver Dirk de Wachter op zijn plaats. Een mooiere Kerstboodschap kan ik niet bedenken, dus ik citeer hem graag.
'Onze westerse wereld zet heel erg in op ikkigheid. Op autonomie, op het idee dat we ons eigen leven kunnen maken. Dat we het zelf kunnen doen, dat we ons eigen succes kunnen behalen. Het is naar de achtergrond verdwenen dat de mens ook heel verbonden en samenhorig is. In het evenwicht tussen ik en de ander, dreigt de ander verdrukt te worden. Terwijl we zoveel nood hebben aan de ander om te kunnen zijn. Juist op de dagen waarop we ons niet goed voelen, is de ander nodig. Dan is het erg belangrijk − en mooi ook − dat er iemand is die luistert en troost. Paradoxaal genoeg wordt dat ongelukkige dan juist iets moois, door die liefde en medemenselijkheid. In de ongelukkigheid komen de grootste verbindingen tot stand.'
Ik wens jullie allen namens het volledige bestuur prachtige, liefdevolle feestdagen. Met elkaar!
