Natuurlijk staan de kranten, zo kort na het overlijden, vol met verhalen en anekdotes over en met Leo Beenhakker, Don Leo. Zijn prestaties worden terecht breed uitgemeten. De landskampioenschappen met Feyenoord, Ajax en Real Madrid. Zijn flamboyante media-optredens, al dan niet met sigaar. Zijn eigenzinnigheid. Zijn verrijking van de Nederlandse taal met “De Cup met de Grote Oren” of de “patatgeneratie. Het mysterie rond het mislukte WK 1990. Er is veel te vertellen over de geboren Rotterdammer die zijn grote liefde Feyenoord met zich meedroeg. Ook tijdens zijn dienstverband bij Ajax hing de Coolsingelfoto van het landskampioenschap van 1999 prominent in zijn werkkamer.

Onderweg in die route naar het worden van een van de beste Nederlandse trainers speelde Leo Beenhakker drie jaar bij Xerxes. Uit het archief een prachtige elftalfoto met de in het midden zittende Leo Beenhakker op 17-jarige leeftijd. De foto is prachtig, omdat de foto niet zo geregisseerd is als tegenwoordig en lekker rommelig. De kuif had Leo al en de romantici zien jonge Leo al lachend een beloftevolle toekomst inkijken. Hier moeten ambitie en dromen zijn geboren. Enkele jaren hierna meldde hij zich bij het CIOS in Overveen met als doel een beroemde trainer te worden. Het is hem gelukt

Leo Beenhakker speelde van 1959-1962 bij Xerxes, speelde in A1 en in zijn laatste seizoen ook enkele keren in het vierde. De weekbrieven met zijn naam zitten nog in het archief. Er is een prachtige biografie van Leo Beenhakker, geschreven door ex-WIAan Bert Nederlof. De titel: “Don Leo - Het werd stil aan de overkant”. Hoe passend.